biraz annemin yaşadığı gizemli olay gibi ama olsun.
ben henüz iki yaşında falanım, eski evin pencereleri yapılmaktaymış. bu sebeple parmaklıklar yokmuş. işte bu parmaklıkların olmadığı bir vakit, benim canım dışarıyı bir görmek istemiş. pencerenin önündeki beton zemine geçmiş sokağı izliyor durumdayım. o son adımı atsam gideceğim ama hala izliyor ve bekliyorum. annemin anlattığına göre sanki biri dürtmüş onu (evet aynen böyle söylüyor.), aceleyle kalkmış yerinden ve beni son anda kurtarmış. yaşasın anneler.