3. Sayfa Çocukluğu

[SVNM]

Siyaseti, özellikle de "gazete haberleri"ni pek sevmem. Küçükken misafirliğe gittiğimizde bu gazetelerde yazan ciddi konulardan sıkça sohbet açılırdı. Hepsini dinlerdim ama bir bok da anlamazdım. Yine de özenirdim onlara. Aradan seneler geçti benim durumum aynı kaldı. Ama büyüklerim bu üçüncü sayfa haberlerini dinlediğinden dolayı nasıl yetiştirileceğim az çok ortadaydı şimdiden. Tamam, hayat üçüncü sayfalarla dolu, bu gerçek. Ama bize yıllarca bunlar üzerinden kimseye güvenmememiz gerektiği anlatılmadı mı? Bu kodumun yayın organları yüzünden kaç insan şizofren oldu? Hepimiz kurunun yanında yaşı da yakar hale gelmedik mi? Yanlış anlaşılmasın, çocukluğum kötü geçti demiyorum. Aksine dünyadaki çocukların %90'ından daha iyi bir çocukluk yaşadığımdan da eminim. Ama uzunca bir süre apartmanın önündeki bahçede arabalarımla tek başıma oynadığımı hatırlıyorum. Tek avantajım o zamanlar kaldırımın her tarafında araba bulunmadığından bir diğer evin bahçesindeki çocukları görebiliyordum. Birgün onlardan biri de beni görmüştü. E ilk arkadaşım da böyle oldu. Üçüncü sınıftan sonra taşındık. Yeni okuluma ilk başta alışamadım ama daha sonraları eskisinin varlığını aratmadığına yemin ederim. Yani o zamanlar 1+1=2 ediyordu benim için. 6. sınıfa geldiğimde sınıfları karma yapmışlardı, ki yapmasalarda bir bok değişmeyecekti. Çünkü iyi anlaşabildiğim arkadaşlarımın çoğu gitmişti zaten. Ama o dönemlerde dikkatimi çeken şey arda kalanların da pek arayıp sormadığıydı. Yavaş yavaş 1+1=1+1=1 etmeye başladığını o zamanlar anladım. Etrafımda o kadar kişi vardı, ama ben yine de tek hissediyordum kendimi Zaten 6. sınıftan sonra yavaş yavaş kekelemeye başladım. Neyse şimdilik bu kadar geliyor aklıma. Belki daha da yazarım.