herşeye, her şeye ve herkes'e dair denememdir

[berindar]

birleşik yazılan “herşey” miydi yoksa “herkes” miydi? yoksa ikisi de mi birleşik yazılıyodu? kafam karıştı yine…

ne zaman bu ayrılma birleşme işine kafa yorsam, hep kafam karışır zati… deneme sınavlarında kaçırırdım bu yazım kuralıyla alakalı soruları liseli ergenken sene bilmem kaçta...

yani derdim aslında düştüüm ikilem - ki o da şudur kaba hatlarıyla:

“herşey”i birleştirip büyük resme mi odaklanmalı, yoksa “her şeyi” ayrıştırıp daha mı hazmedilir kılmalı? en büyüü diilse bile, bence, bu da bir mesele… hem de ciddi ve karmaşık bir mesele…

şöyle ki:

bazen “herşey”i bir arada düşününce, ontolojik bir mana kazanıyo beni ben yapan, kişiliimi oluşturan, kendimi salt gerçek içinde anlamlı kılan ne varsa… içimi garip bir mutluluk kaplıo… huzuru, muzur olmaya yeğlediim ender yoğuşum anları… bir bütün olmak… var olmak… “dolayısıyla” diyorum “arkadaş ‘herşey’ birleşik yazılmalıdır”…

bazen de “her şey” o kadar ağır gelio ki, parçalara ayırmazsam, bir “şey”lerin anlamını tam olarak idrak edemeyecekmişim gibi gelio… bir yılgınlık kaplıo her yanımı… huzur muzur kalmıo içimde bir yandan, ama bir dier yandan da farkındalık katsayım tavan yapıo… daha bi kolay gelio iletişmek… soyut olanı somutlaştırabilmenin mümkün olduuna inancım artıo…

bi de öle şeyler var ki bütünleşmek istemez insan...

en önemlisi olmasa da çok önemli bir yol ayrımına gelio benliim; “herşey”in birleşik mi yoksa “her şey”in ayrışık mı olduuna karar vermem gerekio. Siz buna ister benim gibi çelişki diyin ister pragmatik bir buhran olduunu iddia edin, benim son bir kararım yok. “Her şey” ama “herşey” bir anda kendi imlasını var edio… benim tek yaptıımsa topun nereye düşeceini öngörmeye çalışmak gibi nafile bir uğraşıdan vaz geçmek…hem ben ne golcüyüm ne de kurtarıcı...

ilginçtir, “herkes” hiç bir zaman birbirinden ayrı yazılamıo…

Belki kendi başına da bi anlamı vardır ama ben “kes” die bi isim duymadım ömrümde. bazen herkeş de denio... belki burdan hareketle "herkes"in kelime kökünün her kişi olabileceini de yok saymıyorum... benim derdim son kertede kişi diil... kes..

birbirine sıkı sıkıya bağlı olmasa “herkes” , kimse toplumsallaşamaz. “Şey” “kes”ten epey bi farklı. Öncelikle şey tek başına da anlamlı gelebilir ya da “her”le birleşse bile anlamsızlıını koruyabilir aynı anda… Şey’in tözü elle tutulamasa da somuttur ve kanıtlanabilir. “Kes” ise bağımlılık seviyesinde bir aşkla tutkundur “her”e. “Her” olmazsa, “kes” de olmaz…

Dolayısıyla bütün bir ömrü “herkes”in niye birleşik, “her şey”in neden ayrışık olduunu anlamaya uğraşmakla geçer insanın. Sonra, bir de bakmışsınızdır ki, “herkes”le kaynaşmak istersiniz, güzel olan, iyi olan “herşey”le de bütünleşmek…

Ki biz buna kimlik inşaası deriz…

Not 1: buraya kadar okuyup, ne dediimi anlayan ve(ya) anlamaya çalışan herkes için dileimdir: “Herşey gönlünüzce olsun!”

Not 2: ne dediimi anlamayanlar için de “herkes” gibi normal olduklarını düşündüümü ifade etmek boyun borcudur, ödenmelidir…

Herkes, herşey’i yapamaz nitekim…

Not 3: bir sonraki yazımın başlıı (canım isterse yazacaım tabii ki): “de ayrı yazılır – da niye?"

[lecid]

Her şey ayrı yazılır