Ben bikere, ilk okulda başladım resim çizmeye.
İlk başta sayfanın köşesine açılan yarım daireden güneş, pamuktan bulutlar ve kibrit çöpünden insanlardı ufkumu yansıtan objeler.
Objeler , en nihayetinde büyüdü - ve hayata atıldı.
burnu sürttü çöp adamların, bulutlar tekstil firmasında kapitalist marka babaları oldu,
güneş tam daire olup güneye göç etti.
yaşadığım gezegende oturduğum semtin en körpe mahallesinde bir tek balkon dahi gün yüzü görmez.
güzellik anlayışları da bu eksendedir.
Mesela geçenki bahçe yarışlarında komşunun çocuğu efsanevi unutkanlığıyla soldurduğu çiçeği sayesinde birinci oldu.
Bizim çiçeklerimiz soluktur evvela ;
kaldırım taşlarımız ve yaya geçitlerimiz yoktur.
Arabalarımızı biz taşır, tamir ettirmez öylece yolda kalırız.
Bazı hikayeler anlatırdı dedelerimiz biz daha çok küçükken ; insanların tenleri doygun ve parlak ,
kanlıymış.
çocuklar ağaçlardan meyve toplar, sapanla kuş avlarmış.
bizim buralarda kuş falan yok arkadaş.
Kuş cinsinden bildiğim bi kuzenim ebabil var.
Güneydeymiş hepsi.
bir zamanlar çok çalışıpta zengin olanlar besliyormuş rengarenk çiçek,böcek ve kuşları.